Najnowszy Splinter Cell zaczyna się mocną sceną masakry dokonanej przez tajemniczą organizację Inżynierów w amerykańskiej bazie lotniczej na wyspie Guam. Tuż po ataku terroryści publikują tytułową Czarną Listę, zawierającą enigmatyczne informacje na temat kolejnych planowanych zamachów. By im zapobiec, rząd USA musi wycofać wszystkie wojska stacjonujące poza granicami kraju. Scenariusz naprawdę przypadł mi do gustu- spory rozmach opowieści kontrastuje w interesujący sposób z bardziej kameralnymi elementami, przypominającymi fabułę poprzedniej części gry. Spodobało mi się, że gdzieś w tle wielkich wydarzeń i paniki ogarniającej cały kraj znalazło się miejsce na bardziej osobiste fragmenty, którym sprzyja chociażby siedziba Czwartego Eszelonu- specjalnego oddziału dowodzonego przez Sama. Jest nią ultranowoczesny samolot Paladyn, przywodzący na myśl znaną z Mass Effect Normandię. Na jego pokładzie możemy ulepszać sprzęt, rozmawiać z członkami załogi a także wybierać misje- zarówno główne jak i poboczne.    

 

 

Jeśli miałbym wskazać jeden element, który przeszkadzał mi w obcowaniu z najnowszym Splinter Cellem, byłby to z pewnością… Sam Fisher. Jak zapewne wiecie, w Blacklist nie uświadczymy już Micheala Ironside’a- w postać agenta wcielił się więc ktoś inny, moim zdaniem znacznie gorszy od poprzednika. Fishera zawsze odbierałem jako charyzmatycznego twardziela, a przy tym całkowicie ludzkiego, czasami brutalnego i działającego pod wpływem emocji (vide Conviction). Nowy Sam jest inny, wciąż twardy ale pozbawiony charyzmy, wręcz bucowaty- w dodatku jakimś cudem odmłodniał. Na twarzy wiecznie groźna mina, do tego spojrzenia rzucane spode łba i dziwaczny, gorylowaty chód- na szczęście widać to tylko na pokładzie Paladyna, bowiem w trakcie misji Fisher przypomina dawnego siebie. 

 

 

Poprzednia część gry była moim zdaniem naprawdę dobra, brakowało w niej jednak tak charakterystycznych dla serii gadżetów. Pojawiały się- fakt- jednak zdecydowanie za rzadko i było ich zbyt mało. Blacklist powraca do tradycji i udostępnia nam całą gamę przeróżnego sprzętu. Jest kilka rodzajów min, miniaturowe kamery, kieszonkowy dron, granaty różnego typu (w tym usypiające), wytłumione bronie itp. Większość rzeczy możemy później ulepszyć, nawet Paladyna (co odblokowuje np. dostęp do niektórych pukawek) i kombinezon. Za poszczególne bajery płacimy zarobionymi w trakcie misji pieniędzmi, a to, ile ich zdobędziemy zależy od nas samych. Dodatkowe fundusze otrzymujemy chociażby poprzez wykonywanie dodatkowych celów (standardowo - zabrać dane, złapać konkretnego terrorystę) czy zdobywanie osiągnięć (np. musimy zabić konkretną ilość osób z danej broni). Ogólnie system działa bardzo sprawnie, jednak ma sporą wadę- większość ulepszeń jest mało przydatnych, czasami bezsensownych. W dodatku bardzo szybko możemy odblokować i zakupić najlepsze uzbrojenie, przez co pieniądze bardzo szybko zaczynają zalegać na naszym koncie i wydamy je dopiero w trybie dla wielu graczy, o którym za chwilę. 

Jest jedna rzecz, która bardzo przypadła mi do gustu, a mianowicie możliwość wyboru stylu rozgrywki. Możemy działać jako Duch (tylko ogłuszamy), Pantera (zabijamy po cichu) czy Szturmowiec, a nawet mieszać style między sobą- zależnie od sytuacji. Nie jest to poziom swobody znany z nowego Deus Exa, ale Blacklist wypada pod tym względem naprawdę przyzwoicie, znacznie lepiej niż Conviction.

 

 

Na osobny akapit zasługuje wspomniany już tryb dla wielu graczy, który w mojej opinii wypada bardzo dobrze, niekiedy lepiej niż sama kampania. Wszystkie misje poboczne możemy wykonać w trybie co-op i prawdę mówiąc, tylko wtedy zapewniają maksimum satysfakcji. Ba, niektóre zadania możemy wykonać tylko współpracując z innym graczem. Konstrukcja trybu kooperacji przypomina poprzedniczkę, a jedyną różnicą jest fakt, że w Conviction co-op posiadał oddzielną fabułę, natomiast w Blacklist powiązany jest z główną osią opowieści. Świetną wiadomością dla fanów cyklu jest powrót znakomitego trybu Spies vs Merc- gracze wcielają się na przemian w zwinnych szpiegów (widok zza pleców) i potężnie uzbrojonych najemników (widok z perspektywy pierwszej osoby), muszących wykonać określone zadania. Zdecydowanie najwięcej emocji dostarczyło mi granie szpiegiem, a ciche zakradanie się do nieświadomego przeciwnika nieustannie wywołuje przyjemne ciarki. W Splinter Cellu rządzi cień.

 

 

Nie wspominałem dotąd o grafice - gra wygląda tylko przyzwoicie i niczym nie wybija się ponad przeciętność, nierzadko strasząc brzydką teksturą czy tłem, a czasem zachwycając widokiem. Dziwny dysonans, wynikający głównie z użycia stareńkiego silnika Unreal 2.5 i jego ograniczeń, które tylko czasami udawało się obejść. Warto wspomnieć, że mimo to projekty poziomów są więcej niż przyzwoite (Guantanamo!), zarówno w trybie single jak i multi.  

Blacklist jest dobrą grą, ni mniej, ni więcej. W pudełku dostajemy kawał porządnej, satysfakcjonującej rozgrywki okraszonej niegłupią fabułą i sporą dozą swobody. Tytuł zapewnił mi wiele godzin zabawy, zarówno całkiem długim singlem jak i niesamowicie wciągającym trybem multi. Jeśli nie przeszkadza Wam taka sobie grafika i wkurzające czasami niedoróbki, a szukacie dobrej gry szpiegowskiej- wybierzcie Splinter Cella. Zdecydowanie warto dać nowemu  Fisherowi szansę.