The Legend of Zelda: The Wind Waker HD - Recenzje

00
Kamil Ś.

Szósta generacja stacjonarnych konsol Ninny przemknęła mi koło nosa. Kiedy chciałem zapoznać się z tą legendarną Zeldą nieco później, aukcyjne ceny gry porażały. A później nadeszły pierwsze wieści o tym, że gra doczeka się odświeżonej i — co chyba nawet ważniejsze — usprawnionej pod względem mechaniki wersji na Wii U. Wtedy wiedziałem, że grze nie odpuszczę — mimo że poza A Link to the Past (SNES) oraz A Link Between Worlds (3DS) każda odsłona prędzej czy później została przeze mnie porzucona. Wind Waker wydany pierwotnie na GameCube’a prezentował się na tyle uroczo, a przy tym cieszył się znakomitą opinią, że nie mogłem przejść obok niego obojętnie. I już wiem, że było warto — choć zdecydowanie nie jest to gra dla ludzi o kiepskich nerwach, którzy lubią mieć wszystko podane na tacy.

 

 

Nie jestem wielkim znawcą uniwersum, jednak aby umiejscowić grę w czasie zdecydowanie nie jest potrzebna specjalistyczna wiedza. Akcja Wind Wakera rozpoczyna się kilka wieków po wydarzeniach których świadkami byliśmy w Ocarina of Time. Kult tamtejszego bohatera, nazywanego Hero of Time, jest ciągle żywy, dlatego każdy chłopiec po skończeniu 12 lat zostaje obdarowany zieloną szatą, w którą odziany był tamtejszy Link. To właśnie w dniu urodzin poznajemy bohatera, którym przyjdzie nam sterować w tej odsłonie serii. Pierwszą osobą która obdarowuje nas pięknym prezentem jest nasza siostra Aryll — za pomocą otrzymanej od niej lunety obserwujemy scenę, w której ogromnych rozmiarów ptaszysko trzyma w szponach obcą nam dziewczynę, a w jego stronę z pirackiego okrętu leci cały zestaw kul. Szybko poddaje się i wypuszcza ofiarę nad lasem — wówczas sami mkniemy po prezenty, dobywamy po raz pierwszy miecza z którego władania tajnikami zostaniemy szybko przeszkoleni i ruszamy jej na ratunek. Okazuje się, że porwaną była szefowa grupy piratów — Tetra. Ale to nie koniec kłopotów. Chwilę później bowiem ten sam potwór porywa naszą ukochaną siostrę. Nie potrzeba nam czasu na zastanowienie, po prostu wyruszamy w podróż, by uratować ukochaną siostrę!

 

Tak rozpoczyna się nasza epicka, pełna twistów, przygoda. I choć fabuła, jak to zwykle w serii bywa, nie należy do najdojrzalszych, ani nawet najciekawszych, gra broni się rozgrywką.

 

 

Zapoczątkowany przez okrzykniętą grą wszechczasów Okarynę Czasu schemat i format zabawy został przeniesiony również do tych niezwykle kolorowych morskich, najeżonych małymi wysepkami, światów. Otwarty od samego początku teren, dziesiątki zadań — zarówno tych głównych, związanych z linią fabularną — jak i pobocznych. Wszystko okraszone wymogiem zręczności, aby bez problemu rozprawić się z wrogami którzy ośmielą się wkroczyć na naszą ścieżkę. Oprócz tego nowe przedmioty, bohaterowie i to co najważniejsze, czyli zestaw przedmiotów pozwalający nam dostać się coraz dalej i zbaczać na kolejne ścieżki. To dzięki nim możemy wspinać się wyżej, stawiać czoło silnym wiatrom, wciągać w nieznane czy oddawać strzały z bezpiecznej odległości, otwierając kolejne wrota. Szwędacza natura gry daje o sobie znać dość szybko — a oprócz tego, tak jak już wspomniałem, niemal od startu mamy do dyspozycji ogromną mapę, po której możemy pływać naszym statkiem. Warto mieć jednak na uwadze, że choć do wielu miejsc dopłyniemy od razu, to bez wspomnianych przedmiotów, przekładających się na specjalne umiejętności, niewiele zdziałamy.

 

 

Poza główną ścieżką fabularną, twórcy przygotowali dla nas kilka ogromnych zadań pobocznych, których wykonanie potrafi nie tylko wyrwać nam kolejne godziny z życia, ale również zszargać nerwy. Na wytrwałych czekać będzie cały ich zastęp, a czy zdecydujecie się je wykonywać: decyzja należy do was. Najbardziej pracochłonnym zdecydowanie będzie uganianie się za figurkami, które dostaniemy za wykonanie wskazanych fotografii. Dodam tylko, że do kompletu będziemy potrzebować ponad setki (!) udanych ujęć.

 

Wspominałem wcześniej, że w edycji HD twórcy przygotowali dla nas szereg zmian i usprawnień. Tym co rzuca się w oczy od początku jest ewidentnie poprawiona grafika. Tekstury zostały podciągnięte do wyższej rozdzielczości, a także dodano więcej świateł — dzięki czemu wszystko prezentuje się fenomenalnie nie tylko na niewielkim ekranie kontrolera Wii U, ale również ogromnych telewizorach. Kiedy już jesteśmy przy padlecie, warto wspomnieć, że zaimplementowano Off-TV Play, dzięki którym możemy cieszyć się grą bez konieczności włączania telewizora. Kiedy korzystamy z dwóch ekranów, na mniejszym czekać będzie na nas mapa lub przybornik. Aby jednak nie było zbyt kolorowo, wspomnę też, że przy bardziej dynamicznych walkach gra potrafiła znacznie tracić klatki, co jest — w mojej opinii — dość dużym błędem, szczególnie gdy weźmiemy pod uwagę, że to remake.

 

Jako że Wii U nie wspiera GameBoya Advance, ekipa odpowiedzialna za remake podmieniła obecny w GameCube’owej wersji przedmiot Tingle Tuner na butelkę, w której możemy wysyłać zapytania do innych graczy za pomocą Miiverse, kiedy utkniemy w grze. Ciekawy pomysł na wybrnięcie z problemu, choć skoro mam pytać wśród społeczności i korzystać z sieci, równie dobrze mogę skorzystać z zaimplementowanej w sprzęcie przeglądarki internetowej i znaleźć rozwiązanie napotkanego problemu samodzielnie. Dodano też wsparcie dla zainstalowanego w kontrolerze żyroskopu.

 

Oprócz tego poprawiono dwa elementy, na które najbardziej narzekano przy okazji pierwszej wersji gry. Dzięki możliwości zdobycia specjalnego żagla znacznie przyspieszono pływanie po bezkresnych wodach, a także rozsądnie skrócono jeden z ostatnich questów — choć moim skromnym zdaniem, nadal jest za długi i, przede wszystkim, za nudny. Na szczęście Wind Waker dopiero pod koniec pokazał charakterystyczną dla stacjonarnych Zeld cechę, przez którą tak wiele innych dużych wersji szło w odstawkę. Niepotrzebne przedłużanie zabawy w dość sztuczny i przede wszystkim męczący sposób.

 

 

The Legend of Zelda: Wind Waker HD to solidny remake. W przeciwieństwie do wielu innych tego typu produktów, tutaj autorzy solidnie przemyśleli akcesoria i materiały jakimi funkcjonują i zrobili słuszny użytek ze wszystkiego co mieli pod ręką. Usprawnili i poprawili co się dało, bez naruszania estetyki i klimatu gry. Ciekawa propozycja nie tylko dla miłośników serii, ale także tych, którym najbardziej kolorowa jej odsłona przeszła (a może raczej przepłynęła?) koło nosa. To pełnokrwista Zelda, która — jak pokazuje mój przykład — potrafi wciągnąć także tych sceptycznie nastawionych do serii. A to jeden z najlepszych komplementów, jaki mogę zaserwować grze.

 

The Legend of Zelda: The Wind Waker HD

Ocena
8
Wasza ocena
brak
Oceń grę
  • Plusy
  • różnorodność zadań
  • poprawienie dłużyzn z oryginalnej odsłony
  • wykorzystanie możliwości konsoli w 100%
  • Minusy
  • wciąż ograniczona ilość miejsca w ekipunku
  • spadki animacji w dynamicznych sekwencjach
  • niewygodne przełączanie między przedmiotami
  • brak logicznych podpowiedzi gdzie udać się dalej
O autorze
Kamil Ś.Kamil Ś.
27 0

Gram, z drobnymi przerwami, od zawsze. Niezdrowo wielbię 16-bitowce oraz szeroko pojęte produkcje mobilne — to właśnie im poświęcam w ostatnich latach najwięcej czasu. Na GameDot wyłącznie o Nintendo.

0 Komentarzy