Każdy pad ma swoją historię - Publicystyka

Czekając nieśpiesznie, aż sos zgęstnieje, mięso się usmaży, a ziemniaki dojdą na obiad, postanowiłem wraz z moja drugą połówką przeczekać te parę minut grając na konsoli. Jestem prostym człowiekiem i naprawdę lubię te drobne chwile, gdy wraz z ukochaną zaliczamy kolejne okrążenia w Gran Turismo rzucając przy tym docinkami w swoim kierunku. Jednak uśmiech z mojej twarzy zniknął w momencie, gdy chwyciwszy mojego ulubionego pada w dłoń zauważyłem, że kawałek plastiku się od niego ułamał i teraz grzechotał niemiłosiernie gdzieś w środku kontrolera. Niespecjalnie byłem zadowolony z tego obrotu sprawy, gdyż ja o sprzęt elektroniczny generalnie dbam, a teraz moje dziecko ma na karoserii szpecąca bliznę. Złość szybko jednak przemieniła się w zadumę, gdy tylko przypomniały mi się wszystkie perypetie, jaki ten tłoczony kawałek plastiku ze mną przeszedł.

Nigdy nie zapomnę jak pierwszy raz cisnąłem nim o podłogę, gdy po raz 10 generał Radec z Killzone 2 odbierał mi życie swoją kosą. Albo gdy naprawiałem go niczym MacGyver kawałkiem papieru i taśmy klejącej, gdyż jeden z kabelków był nieprawidłowo dociśnięty do płytki drukowanej (przed tym tuningiem to gdy naciskałem lewy drążek moja postać w Crysisie zamiast biegać, kucała i rzucała granatami). Pamiętam też wszystkie upadki ze stołu i równie częste zalania browarem podczas weekendowych spędów u znajomych. Jakby się nad tym zastanowić, to aż dziw bierze, że moj pad przetrwał aż cztery lata pod moim dachem.

Może to mój przesadny sentymentalizm, a może zwyczajnie przemawia przeze mnie czteropak z Biedry, ale ja naprawdę mocno zżyłem się z moim kontrolerem (zupełnie tak jak kiedyś z ulubionym pecetowym gryzoniem). To nie jest telefon, który wymieniamy co roku lub pralka czy zmywarka, które zauważamy dopiero gdy nie mamy w czym i na czym zjeść obiadu. Kontroler jest naszym bezpośrednim łącznikiem z grą i to od niego zależy czy zaliczymy kolejnego head’a lub przekroczymy linię mety na pierwszym miejscu. Nawet nie zliczę, ile razy źle grało mi się na cudzym sprzęcie, który pozbawiony wytarć, pęknięć i charakterystycznych wyżłobień nie sprawował się tak jak powinien.

A teraz mój kompan, dzięki któremu przemierzyłem Los Santos i New Marais, który sprawi, że biłem rekordy na Indianapolis i dzięki któremu obalałem kolosy i zabijałem bogów, leży z boku, jakby był smutny, że w końcu pękł i zawiódł mnie po tylu latach. Nic się nie stało przyjacielu. Trochę kleju i odrobina miłości i będziesz jak nowy i obiecuje ci, że w mgnieniu oka wrócisz do gry. Dosłownie.